Vandaag wil ik over dankbaarheid schrijven. De houding die het leven pas echt waardevol maakt, in mijn opinie. Mijn hart is vol dankbaarheid voor hetgeen ik WEL kan doen in dit leven. Als mens zijn we vaak geneigd te kijken naar wat fout ging of wat beter moest. Maar mijn ervaring leert dat als je dat doet, klem komt te zitten en je energie enorm daalt.
Het leven draait om keuzes, elke dag hebben we er meer dan we ons realiseren. Veel keuzes maken we automatisch, vaak gebaseerd op ons verleden of om pijn of ongemak te vermijden. Bewust kiezen is lastiger dan je misschien zou denken. Mindfulness is een veel geroepen term tegenwoordig, en terecht, want het kan een hele andere houding in je leven teweegbrengen.
Ik heb een zeer turbulente tijd achter de rug. Zo'n proces neemt zijn aanloop. Maar twee en een half jaar geleden werd ik met een Burn-out bewust dat het noodzakelijk was mijn leven voortaan anders in te richten. Mijn lijf protesteerde heftig en legde mij helemaal lam, als ik over mijn grenzen ging. Iets wat ik misschien veel te veel heb gedaan in mijn leven. Maar het gaf mij altijd een goed gevoel. Ik ben nu eenmaal een erg enthousiast persoon en niets DOEN stond bij mij te boek als niets zijn. Dus ik was altijd bezig, fysiek, mentaal en emotioneel. Groeien en zinvol in het leven staan is altijd belangrijk geweest voor mij en ik greep elke kans aan en als die er niet was, creëerde ik er wel een!
Toch had het leven een andere les voor mij, deze keer niet een van doen, maar een van ZIJN. Zo'n 180 graden verandering maak je niet zo snel. Ik mocht leren loslaten en accepteren. Loslaten is moeilijk voor een 'Pitbull' als ik ben. Ik zet graag mijn tanden ergens in en kon het pas loslaten als ik wist dat het onder controle was. Maarja, maar weinig dingen in het leven zijn echt onder controle. Dus ik heb veel vertrouwen moeten inzetten. Vertrouwen in het grotere geheel en in God had ik altijd wel. Maar mijn vertrouwen in anderen was niet erg groot. Dat klinkt misschien heel hoogdravend/hoogmoedig en misschien is dat ook wel zo. Mijn verleden had me 'geleerd' dat als ik wilde dat er iets gebeurde, ik het dan ook zelf moest initiëren. Anderen hadden meestal geen haast met verandering. Afwachten of wachten waren moeilijke woorden voor mij en zullen nooit favoriet worden. Inmiddels heb ik wel gezien dat je een vlinder niet uit zijn cocon mag helpen, want dan zal het nooit vliegen.
Alles heeft zijn eigen tijd. Mijn tijd was gekomen om te vertrouwen en de controle los te laten. Alles deze periode draaide wel om het thema moeder, bemoederen en moe zijn.
Onze kinderen gingen uit huis en zijn hun eigen pad gaan lopen. Kleinkinderen werden geboren en mijn moeder verliet onlangs dit aardse leven. Ik was er allemaal bij, stond er naast, maar niet meer echt IN. Wat een veranderingen. Zeker voor iemand die altijd graag het middelpunt was. ;-)
Met dankbaarheid kijk ik terug: Moeder worden en zijn is geweldig, zo bijzonder als je een (jong) leven mag begeleiden, ik kan altijd zo genieten van het volledige vertrouwen dat je krijgt van je kind. Je leven heeft zin, je bent onmisbaar en nodig. Onvoorwaardelijke liefde geven en ontvangen. Dat voel ik graag. Ik ben dankbaar voor die waardevolle ervaringen. En ja, ik herinner mij ook nog wel hoe moe je je soms kan voelen... Je geeft echt alles wat je hebt. Het is prachtig dat je dat kan. Echt veel dankbaarheid voel ik daarvoor. Het was niet makkelijk dat los te laten en een andere rol daarin te gaan vervullen. Want ook dat is nodig. Meer aan de zijlijn, meer loslaten, meer vertrouwen, minder bemoeien, minder bemoederen en ja uiteindelijk ook minder moe. (Maar dat duurde wel even)
Ook ben ik heel dankbaar voor mijn eigen moeder. De lessen en processen die ik met en van haar heb mogen leren. Zij hield ook onvoorwaardelijk van mij. Ik was altijd haar zonneschijn. Later heb ik beseft: niet om wat ik deed, maar om wie ik ben. Er gewoon zijn was al genoeg. Naast haar te mogen staan in haar laatste periode heeft me enorm veel geleerd.
En nu (ineens) kan ik ook echt dankbaar zijn voor mezelf. Echt heel raar. Op een dag werd ik wakker en toen was het er. En het wordt steeds sterker. Ik heb leren mededogen te hebben met anderen en heb dat nu ook veel meer voor mezelf. Ik heb leren mild te zijn, zonder oordeel en zonder verwachtingen. Ik hoef ineens niet meer alles te doen en mijn best te doen, ik mag er gewoon zijn. Ik zie wat ik heb mogen doen en daar ben ik dankbaar voor. Ik zie wat ik nog kan doen en dat geeft me grote vreugde. Maar meer nog dan alles zie ik wie ik ben en kan zijn: een dankbaar persoon die altijd de zonzijde kan zien. Dat is speciaal vond mijn moeder altijd.
En weet je? Het maakt inderdaad een groot verschil! Maar het blijft een keuze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten