31 januari heb ik op mijn andere blog geschreven over geduld (Impatiens), doorzettingsvermogen en liefde in vrijheid laten bestaan. Daar begon het eigenlijk mee. Mijn dochter kreeg in die week haar 2e kindje en ik voelde me daar zeer bij betrokken. Het is heel bijzonder en heerlijk om oma te zijn, maar ingewikkeld voor mij om mijn moederrol los te laten tot op het punt waar ik 'nodig' ben. Als je kind trouwt met haar of zijn grote liefde is het belangrijk om die 'onafhankelijkheids-verklaring' te ondersteunen. Maar ik kan je vertellen dat ik dat niet zo gemakkelijk vind. Vooral als je kind in een situatie is waar je eigenlijk voor haar zou willen zorgen en haar hand zou willen vasthouden. Die hand wordt nu als eerste vastgehouden door haar man. Natuurlijk speel ik ook nog steeds een belangrijke rol in haar leven, maar ik ben niet meer no. 1. En de heerlijke eenheid die ik altijd met haar kon ervaren lijkt voorbij. De intimiteit wordt nu gedeeld met iemand anders, en zo hoort het ook. Maar het kan mij wel eens een gevoel geven van alleen te zijn en ik mis de intense verbondenheid met haar.
Verbondenheid is een absolute basisbehoefte van de mens. Die eenheid hebben we vroeger als kind kunnen ervaren, maar zeker ook daarvoor. En ieder mens heeft heimwee naar dat gevoel van één zijn. De reden dat mensen op zoek zijn, geloven of mediteren is omdat ze eenheid willen ervaren, een staat waar iedereen naar verlangt. We leven op deze aarde in een dualiteit die samen één is, maar eerst afzonderlijk moet worden ervaren.
Het is noodzakelijk voor ons om te begrijpen waaruit die eenheid bestaat en dat kan alleen maar als er uitersten zijn. Vreugde is niet te begrijpen voor iemand die nooit verdriet heeft gekend. Maar andersom is net zo waar, verdriet is het verlangen naar of het gebrek aan vreugde.
Je kunt je heel verdrietig voelen als je verlangt naar de vreugde van verbondenheid. Eenzaamheid is een gevoel dat ook kan bestaan als de mensen waarvan je houdt om je heen zijn. Het is namelijk niet waar dat je alleen bent, maar je voelt je wel zo omdat je zelf die verbinding op dat moment niet maakt. Misschien omdat je verdrietig bent en daardoor geblokkeerd, of omdat je afwacht totdat de ander daarin stappen onderneemt. Er is veel moed nodig om verbondenheid aan te gaan, omdat de angst bestaat om te worden afgewezen. Maar verbondenheid is niet iets wat je krijgt, maar wat je creëert door openheid en gelijkwaardigheid.
Jezelf beter of minder voelen dan een ander geeft dus problemen. Wij moeten beseffen dat we allemaal heel veel waard zijn als persoon. Iedereen op zijn eigen specifieke manier en met zijn eigen unieke gaven. Het verschil en de samenwerking daartussen is juist nodig voor de eenheid. Zoals dag en nacht bij elkaar horen en elkaar afwisselen, horen onze verschillen ook bij elkaar en zorgen ze juist voor verbondenheid, als we het als een samengesteld geheel gaan zien. We hebben elkaar nodig, samen zijn we één.
De Bachbloesems Waterviolier, Reuzenbalsemien en Struikheide zijn remedies die kunnen helpen de muren van afgescheidenheid en eenzaamheid te doorbreken. Sommige mensen bouwen muren om zich zelf te beschermen tegen anderen. Sommigen mensen klagen tegen een muur. Sommigen bouwen muren om boven iedereen uit te komen. Maar er zijn ook mensen die muren om zichzelf en anderen heen maken, om de situatie te laten zoals die is, zodat niemand nog een andere kant op kan, zij zelf ook niet.
Op de reflectiekaart Eenheid staat o.a.: ‘Eenheid bevrijdt je van de verdeeldheid die vooroordeel kan scheppen. Eenheid heelt je angsten. Je weigert het conflict aan te gaan, je zoekt vrede onder alle omstandigheden.’ Dat laatste vind ik een interessant gegeven. Als we vrede kunnen sluiten ondanks de verschillen, zijn we niet verdeeld en dus EEN. Ons vooroordeel en onze angst liggen in het feit dat de ander niet één met ons zou willen zijn, omdat we zo verschillen of andere meningen hebben. Maar dat verschil is juist nodig voor de eenheid. Als dualiteit ons gescheiden houdt, zal een samengestelde eenheid ons weer verbinden.We zijn al één, wat ons te doen staat is elkaar weer vinden, onszelf openstellen, elkaar erkennen en gaan samenwerken door gebruik te maken van onze unieke verschillen.
Voor mij is het nu duidelijk wat mij te doen staat. Door openheid en aandacht komt er veel sneller een warme verbinding met de ander, waardoor er vanzelf ook ruimte komt om je eigen behoeften te vertellen of je verhaal even te kunnen doen. Het geven en ontvangen wordt dan weer een samengesteld geheel. Er ontstaat een sfeer van vertrouwen en je vindt kracht in jezelf. Bevestiging wordt gevonden in het erkennen van je eigen bijzondere gaven, die je met anderen kan delen. Iedereen mag zijn aandeel geven zonder daarbij naar de ander te kijken en zichzelf te kort te doen of zich op zijn/haar plaats te willen zetten.
Soms is het belangrijk om je los te maken (van oude patronen) en je dan opnieuw te verbinden en je te realiseren dat onvoorwaardelijke liefde jezelf en de ander vrijlaat een eigen aandeel in het leven te geven op een eigen manier.
